Η μητερούλα στον κόρφο της κοιμίζει

Το ακριβό της, το μόνο της παιδί.

Έξω με χιόνια Δεκέμβρης τριγυρίζει,

Κι αυτή το σφίγγει, και σαν να τραγουδεί,

Σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα

Η μητερούλα:

 

Άγιε Νικόλα, που ξέγνοιαστα χτενίζεις

Τ' άσπρα σου γένια ψηλά στον ουρανό,

Και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις,

Μην το κρυώσεις, λυπήσου τ' ορφανό.

Λαμπάδα τρέχω σ' εσέ ν' ανάψω κιόλα,

Άγιε Νικόλα!

 

Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι,

Που αγαπάει, μικρό μου, τα παιδιά.

Ζεστό σου φέρνει, καινούργιο φουστανάκι,

Και την ευχή του πιστή σου συνοδειά.

Κοιμήσου τώρα και θα 'ρθει στ' όνειρό σου.

Να ο Χριστός σου!

 

Κι αφού μας φύγει, δεν μας ξεχνά, θ' αφήσει

Στον Αϊ-Βασίλη για σε παραγγελιά

Χίλια παιγνίδια λαμπρά να σου χαρίσει

Και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά.

Με τη χαρά σου η χάρη του θα σμίγει,

Κι αφού μας φύγει!

 

Τι θα μου μένει αν 'γράφθη μαύρη μέρα

Για να το χάσω από την αγκαλιά;..

Χωρίς παιδάκι τι είναι η μητέρα;

Χωρίς πουλάκι τι θέλει η φωλιά;

Αν μου πετάξει ας πέσω χαλασμένη...

Τι θα μου μένει!

 

                               Εν Μεσολογγίω                           ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ