Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιάν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα για τόσα χαμένα πράγματα.

Τάσος Λειβαδίτης, «Χρυσάνθεμα»

Αγάλι αγάλι φύτευε ο φρόνιμος τ’ αμπέλι

κι αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι.

Λεύκος ποταμός ( Η ζωή ξανάρχεται στο ποτάμι μετά από τις ανθρώπινες καταστροφικές παρεμβάσεις)

Μέσα Σεπτεμβρίου οδηγώντας προς την Κατερίνη μαγεμένος από το ολόγιομο φεγγάρι που προβάλλει κοντά στα απειλητικά σύννεφα που όμως δεν έφεραν βροχή

Χιόνιζε μέσα μου, στις εσωπλαγιές μου.

Μια καρδιά

μονάχη από ζέστα, μονάχη απόμεινε,

να τρίβει τα χέρια της με λύσσα.

Χιόνιζε γύρω μου και το χέρι μου χιόνι,

μέχρι τα ακροδάκτυλα που σε χάραζαν,

το όνομα σου,

που λίγο- λίγο ξανασκέπαζε και το χάραζα ξανά

με την ελπίδα να το δεις.

Πήρε ώρες, μέρες, χρόνια, αυτή μου η γραφή,

μέχρι που βγήκες, ήλιος ζεστός κι ολόφωτος

κι έλιωσες το χαραγμένο χιόνι.

Χωρίς καμμιά γραφή να δεις.