Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.
http://karyotakis.awardspace.com/images/misc/aisiodoxia_auto.htm
Κ. Γ. Καρυωτάκης, Τα Ποιήματα (1913-1928), Εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ, Αθήνα 1992
ΜΙΑ φορά, τα μεσάνυχτα τα σκοτεινά, αδύναμος και αποκαμωμένος καθώς συλλογιζόμουν,
ΑπάντησηΔιαγραφήπάνω σε ένα πολύ ασυνήθιστο και περίεργο τόμο απολησμονημένης γνώσης,
έγειρα το κεφάλι, ίσα που μ' έπαιρνε ο ύπνος· τότε έξαφνα, έρχεται ένας ανάλαφρος σιγανός χτύπος,
όπως όταν κάποιος χτυπάει ευγενικά την πόρτα του δωματίου μου.
5
«Κάποιος επισκέπτης θα είναι» μουρμούρισα «που χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου—
Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω».
Αχ! Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως ήταν τον ανεμοδαρμένο παγερό Δεκέμβρη,
και η κάθε μια ξεχωριστή ξεθρακιασμένη σπίθα άπλώνε βαθμιαία το φάσμα της στο πάτωμα.
Ανυπόμονα ευχόμουν να έρθει το αύριο — μάταια είχα γυρέψει να δανειστώ από τα βιβλία μου
10
ένα τρόπο να δοθεί τέλος στη λύπη, την λύπη για την απολεσθείσα Λενόρ
την εξαίρετη κι’ απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ —
εδώ όμως μένει παντοτινά.χωρίς όνομα να την καλούν.
Και το μεταξένιο, λυπητερό, αβέβαιο θρόισμα της κάθε μιας βυσσινί κουρτίνας,
μου γεννούσε το ρίγος της συγκίνησης, με καταλάμβανε με τέτοιους φανταστικούε τρόμους που δεν τους είχα νοιώσει ποτέ πριν.
15
Έτσι που, τώρα, για να νεκρώσω το δυνατό μου χτυποκάρδι, στάθηκα όρθιος και είπα σα να επαναλάμβανα:
«Κάποιος επισκέπτης θα είναι στην θύρα της κάμεράς μου που εκλιπαρεί να εισέλθει.
Κάποιος αργοπορημένος επισκέπτης που εκλιπαρεί από την πόρτα του δωματίου μου να εισέλθει.
Για αυτό πρόκειται και όχι για κάτι περισσότερο».
Kαι μετα ειδες τον Κυριο???...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήTΡΙΤΟΓΕΝΝΕΣ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΙΜΑ ΑΠΟΚΑΜΠΙΑΣ ΕΛΛΑΤΟΥ ΑΠΟΣΠΩΜΕΝΗΣ ΕΑΥΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ ΛΑΘΩΝ ΔΙΑΠΡΕΠΩΝΡΑΣ ΕΞ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΑΠΟ ΣΥΝΑΦΕΙΑ ΕΚΤΩΝ ΑΡΝΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑΣ ΚΑΤΑΡΕΟΥΣΙ ΠΑΘΟΣ ΖΗΛΕΥΤΟΝ ΑΜΑ ΑΝΑΚΡΟΥΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΝΩ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ ΟΝΤΟΣ ΠΑΡΟΧΗΜΕΝΟΝ ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΣΗ ΑΠΟΡΟΥ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΕΑΥΤΟΝ ΠΕΡΙΓΥΡΟΥ ΑΝΑΜΑΣΩΝΤΑΣ ΛΟΓΙΑ ΙΑΧΗΣ ΤΡΕΧΩΝΤΑΣ ΕΙΣ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΙΑΣ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗΣ.(ΟΜΕΡΤΑ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιοι φίλοι λένε μερικά πράγματα τα δείχνει κανείς με τις εικόνες τι αισθάνεται τι βλέπει διαφορετικό μήπως και το δουν και άλλοι και αλλάξει ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο. Μάταια πιστεύω όλα τα ίδια μένουνε και τίποτα δεν αλλάζει............................
ΑπάντησηΔιαγραφή