Το τέλος του καλοκαιριού

Παραμυθια γαλουχησαν τη βλαστηση της ηλικιας αυτης που ανεβαζει τις
νεραντζιες και τις λεμονιες ως την εκπληξη των ματιων μου. Τι θα ηταν η
ευτυχια με το ακατορθωτο σωμα της αν ειχε μπερδευτει μεσ'στις ερωτοτροπιες των
χλωρων αυτων εκμυστηρευσεων? Δυο χερια περιμενουνε. Στον αγκωνα τους
στηριζεται ολοκληρη γη. Στην αναμονη τους ολοκληρη ποιηση. Πισω απ'το λοφο
υπαρχει το μονοπατι που χαραξε η φρεσκια περπατηξια της διαφανης εκεινης
κορης. Ειχε φυγει μεσ'απο το πρωι των ματιων μου (καθως τα βλεφαρα ειχανε
κανει το χατιρι του ηλιου τους) ειχε κρυφτει πισω απ'τον ισκιο της επιθυμιας
μου-κι οταν μια θεληση πηγε να την κανει δικη της αυτη χαθηκε φυσημενη απο
στοργικους ανεμους που η προστασια τους ητανε φωτεινη. Το μονοπατι αγαπησε το
λοφο κι αυτος πια ξερει καλα το μυστικο.
Οδυσσέας Ελύτης (Ήλιος, Πέτρες & Θάλασσα Με ...Λέξεις)