Όλος ο μυκητόκοσμος είναι άγριος και αφύσικος.

Σε βαμβακένια βλάστηση στο έδαφος του δάσους καταλήγουν μερικοί σπόροι
και αν υπάρχει υγρασία και τροφή φουσκώνουν και αναπτύσσονται
σε εξογκώματα με επιμήκεις μίσχους και ανυψωμένους
πίλους, στύπους και φλοιούς. Δεν είναι πάντοτε δυνατό να τα ταυτοποιήσουμε
– λευκά, μαύρα ή καφετιά· σχισμένα, μωλωπισμένα ή λιανισμένα –

μερικά με κοντόχοντρα σώματα, άλλα δαντελένιαΌλος ο μυκητόκοσμος είναι άγριος και αφύσικος.

Σε βαμβακένια βλάστηση στο έδαφος του δάσους καταλήγουν μερικοί σπόροι
και αν υπάρχει υγρασία και τροφή φουσκώνουν και αναπτύσσονται
σε εξογκώματα με επιμήκεις μίσχους και ανυψωμένους
πίλους, στύπους και φλοιούς. Δεν είναι πάντοτε δυνατό να τα ταυτοποιήσουμε
– λευκά, μαύρα ή καφετιά· σχισμένα, μωλωπισμένα ή λιανισμένα –

μερικά με κοντόχοντρα σώματα, άλλα δαντελένιαΌλος ο μυκητόκοσμος είναι άγριος και αφύσικος.

Σε βαμβακένια βλάστηση στο έδαφος του δάσους καταλήγουν μερικοί σπόροι
και αν υπάρχει υγρασία και τροφή φουσκώνουν και αναπτύσσονται
σε εξογκώματα με επιμήκεις μίσχους και ανυψωμένους
πίλους, στύπους και φλοιούς. Δεν είναι πάντοτε δυνατό να τα ταυτοποιήσουμε
– λευκά, μαύρα ή καφετιά· σχισμένα, μωλωπισμένα ή λιανισμένα –

μερικά με κοντόχοντρα σώματα, άλλα δαντελένιαΌλος ο μυκητόκοσμος είναι άγριος και αφύσικος.

Σε βαμβακένια βλάστηση στο έδαφος του δάσους καταλήγουν μερικοί σπόροι
και αν υπάρχει υγρασία και τροφή φουσκώνουν και αναπτύσσονται
σε εξογκώματα με επιμήκεις μίσχους και ανυψωμένους
πίλους, στύπους και φλοιούς. Δεν είναι πάντοτε δυνατό να τα ταυτοποιήσουμε
– λευκά, μαύρα ή καφετιά· σχισμένα, μωλωπισμένα ή λιανισμένα –
μερικά με κοντόχοντρα σώματα, άλλα δαντελένια

 

 

                                           Έβρεξες και χιόνισες, άσπλαχνε χειμώνα.

Πάγωσες την όμορφη τρυφερή ανεμώνα.
Όλους μας φυλάκισες μέσα στη φωλιά μας.
Φύσηξες και ρήμαξες την αμυγδαλιά μας.

Φτάνουν πια οι κακοκαιρίες φτάνουν πια τα χιόνια.
Άσε να ‘ρθει η άνοιξη με τα χελιδόνια.

Αν μιλούσαν τα φυτά, η γλώσσα τους θα ήταν η ωραιότερη μελωδία και ο μεγαλύτερος ύμνος προς τον Δημιουργό τους.

Αχ, υπομνηστικό φεγγάρι 

στέκεις εκεί πάνω σα μισή ωραιότητα 

και σαν ολόκληρη ευκαιρία 

κοιτάζοντάς σε να μετρώ

 πόσα μισά δεν πρόλαβα ν’ αφήσω.

Φθινόπωρο ήσυχο, αφηρημένο – τα φύλλα θα ’λεγες πέφτουν από μιάν άλλη ζωή και μόνο τα χρυσάνθεμα επιμένουν, σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος, η κάμαρα άδεια και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα για τόσα χαμένα πράγματα.

Τάσος Λειβαδίτης, «Χρυσάνθεμα»